Miskopen

Elke club doet wel eens een miskoop, maar soms lijkt het wel alsof het Feyenoord er om te doen is prutsers aan te trekken. Een running gag van het Feyenoord management, die als een rode draad door het aankoopbeleid van de laatste dertig jaar loopt. Of misschien gaat het om een vorm van liefdadigheid en vinden de beleidsmakers in De Kuip dat ook de voetbaltechnisch minder bedeelden een kans moeten krijgen dat mooie rood-witte shirt te dragen. Hieronder de top 5 grootste miskopen:

1. Danko Lazovic (Speler 2003-2005)
Danko Lazovic werd voor € 7 miljoen overgenomen van Partizan Belgrado. De jonge spits gold als een talent, maar had feitelijk nog niet veel laten zien. In Rotterdam wist de Serviër geen moment duidelijk te maken waarom er een clubrecord aan transfergeld aan hem was uitgegeven. Lazovic bleek moeizaam aan doelpunten te komen en legde het in de strijd om een plaats in de basis kansloos af tegen veel goedkopere concurenten als Dirk Kuijt, Thomas Buffel en later Salomon Kalou. In 2005 werd hij verhuurd aan Bayer Leverkusen, maar ook daar kon hij geen potten breken. Een jaar later werd Feyenoords grootste miskoop aller tijden verkocht aan Vitesse.

2. Anthony Lurling (2002-2004)
Anthony Lurling werd in 2002 voor een miljoenenbedrag door Feyenoord aangetrokken als opvolger voor de naar AC Milan vertrokken Jon Dahl Tomasson. De grote vraag was waarom, want voor de posities waarop hij uit de voeten kon, linksbuiten en schaduwspits, had de club met spelers als Ebi Smolarek, Robin van Persie, Leonardo, Johan Elmander en Thomas Buffel een overvloed aan jong talent onder contract. Lurling werd zo een symbool van de onwil van de club om de jeugd een serieuze kans te geven. Tot overmaat van ramp kwam Lurling ook nog eens zwaar tekort voor de top van de eredivisie. Na twee jaar aanmodderen werd hij uit zijn lijden verlost en aan NAC verhuurd.

3. Clyde Best (1977-1978)
Dat het onrealistisch was om spitsen te vergelijken met Ove Kindvall moet Feyenoord-supporters redelijk snel duidelijk zijn geworden. Kindvalls gemiddelde van negen competitiegoals per tien wedstrijden vormt een onmogelijke meetlat. Veel van de spitsen waarmee Feyenoord haar supporters in de jaren zeventig en tachtig opscheepte, leken echter te zijn aangetrokken met geen ander doel voor ogen dan de fans tot wanhoop te drijven. Symbool voor dat verschijnsel stond Clyde Best, een bonkige bebaarde spits uit Bermuda die tijdens het rampseizoen 1977-1978 in drieentwintig wedstrijden slechts een schamele drie doelpunten bij elkaar wist te sprokkelen.

4. Angelos Charisteas (2006-2007)
Toen Dirk Kuyt in 2006 vlak voor de start van de competitie door Liverpool werd weggeplukt uit Rotterdam, verzekerde de clubleiding de fans dat er alleen een vervanger zou worden aangetrokken als er een echte versterking beschikbaar was. Een paniekaankoop zou niet gedaan worden. Toen enkele dagen later de eerste wedstrijd van het seizoen met 3-0 verloren ging, sloeg de paniek alsnog toe en werd Angelos Charisteas gehaald. De lange Griekse spits had met zijn land in 2004 het EK gewonnen en zelfs de winnende goal gemaakt in de finale. Het probleem was, dat hij buiten dat toernooi nooit ergens had aangetoond scorend vermogen te bezitten. Het ergste aan het nieuws was nog wel dat men niet alleen duidelijk bezig was een miskoop te doen, maar tegelijk Ajax van een dure miskoop verloste. In zekere zin draaide Charisteas overigens een topseizoen in dienst van Feyenoord. Voor zijn doen dan. Hij evenaarde namelijk zijn persoonlijk record van 9 competitiegoals. De dubbele cijfers in een seizoen zou hij nergens ooit halen.

5. Geoffrey Claeys (1996-1998)
Toen Ruud Heus ging afbouwen bij AZ leek dat geen groot drama. Goede spitsen aantrekken, daar blonk Feyenoord niet in uit. Maar een behoorlijke linksback vinden, dat moest toch wel lukken? Als opvolger voor Heus werd de Belg Geoffrey Claeys gehaald, een linksbenige verdediger die zowel centraal achterin als op de linksbackpositie uit de voeten zou kunnen. De bijnaam ‘Houten Claeys’, die al snel rondging in De Kuip, was niet erg origineel, maar helaas wel acuraat. De sympathieke Belg was statisch, verdedigend kwetsbaar en maakte regelmatig ruzie met de bal. Het bleek het begin van een lijdensweg. Pas ruim een decennium later lukte het de technische staf, met de komst van Tim de Cler, eindelijk om een competente opvolger voor Ruud Heus te vinden.

Zie ook: Feyenoord Top en Flop 100